ΝΑ ΖΕΙ Η ΝΑ ΜΗ ΖΕΙ Ο ΝΑΖΙ;

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Δεν είναι σωστό να αποβάλλονται βουλευτές της Χρυσής Αυγής από τη Βουλή, όπως έγινε χτες με κείνον από τη Μαγνησία. Και πρέπει να καταλογίσουμε ευθύνες στον Δραγασάκη, ο οποίος ήταν στην έδρα του προέδρου και πήρε απόφαση να ξαποστείλει εκτός αιθούσης έναν ναζί εκπρόσωπο του κυρίαρχου λαού, έστω κι αν αυτός σκυλόβρισε συνεπικουρούμενος από την αγέλη του τη Βουλή και επεφύλαξε ιδιαίτερη γλωσσική περιποίηση στον Τσίπρα.

Διότι, για να εξηγηθούμε, πώς επιβάλλεις κυρώσεις σε έναν άνθρωπο για τον τρόπο που μιλάει, όταν δεν ξέρει, δεν μπορεί, δεν το έχει και δεν του κόβει να μιλάει αλλιώς; Όταν μέσα στο ξυρισμένο κεφάλι του δεν υπάρχουν παρά καμιά εκατοστή μπερδεμένες συλλαβές και άρες μάρες εθνικού περιεχομένου, χιτλερικής ετυμολογίας και συμμορίτικης αργκό; Συγνώμη, αλλά αυτό είναι λάθος και κατάργηση του ουργκ ως ελεύθερης έκφρασης, αφού μόνο έτσι μπορεί να εκφραστεί ο άλλος.

Ε, άντε, απόβαλλε τότε και τον Παπά επειδή υαινίζει, τον Κασιδιάρη επειδή σκυλίζει, τον Καιάδα επειδή ασβίζει, τον Μιχαλολιάκο επειδή τσακαλίζει και τον Παναγιώταρο επειδή λυκίζει. Αποφάσισε δηλαδή ότι δεν έχει δικαίωμα ο ναζί να ζει γλωσσικώς και ελευθέρως. Κλείσε τη φάρμα των ναζί. Δεν μετατρέπεις έτσι τη Βουλή σε χώρο απαγορεύσεων; Θα λέει δηλαδή ο φασίστας τη λέξη σαπούνι, ή κουμμούνι, ή σύριζα-gay-parade και θα τον βγάζει έξω κάθε ο Δραγασάκης;

Θα σου πει βέβαια ο άλλος, ότι η και η αθώα Κοκκινοσκουφίτσα δεν έδωσε σημασία στα λυκίσματα και την έφαγε ο λύκος. Ότι δηλαδή οι ουργκ και αρφ και γαβ-γαβ συλλαβές είναι προπομπός και συνοδός της επίθεσης των σαρκοφάγων. Και ότι οι διαφημιστές του Άουσβιτς και οι πιστοί του Χίτλερ δεν έμεναν ποτέ και δεν μένουν και σήμερα στη βία των λέξεων -στήνουν ενέδρες, και δαγκώνουν, και μαχαιρώνουν, και σκοτώνουν. Κατά προτίμηση αμνούς που δεν μπορούν να αντισταθούν.

Εντάξει, τότε. Ας τους βγάζουν έξω όταν το παραξηλώνουν. Πιο απαραίτητο όμως είναι ένα φίμωτρο -να μη μπορούν να δαγκώσουν. Κι ακόμα πιο απαραίτητο ένα τείχος από την κοινωνία γύρω από τη φάρμα -κι αυτό απαιτεί μαχητική παρουσία σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Γιατί η απουσία τρέφει τους ναζί -η ενότητα κι ο αγώνας τους καταδικάζουν σε πολιτικό θάνατο εξ ασιτίας...

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 18 Μάη 2103