ΑΥΞΗΣΗ ΩΡΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΑΙ

  Ένας λόγος και μία αντίρηση
ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ *

Έμαθα για την αύξηση του ωραρίου Πέμπτη πρωί . Το απόγευμα της ίδιας μέρας είχα κανονίσει να πιώ ένα καφέ με τρείς φίλους. Ο ένας, αδιόριστος φιλόλογος, συντηρείται με 3 ώρες ιδιαίτερα την εβδομάδα και τη "βοήθεια από το σπίτι". Ο άλλος δουλεύει στον "ιδιωτικό τομέα", για 600 ευρώ το μήνα με 10 ώρες εργασία την ημέρα. Η τρίτη είναι άνεργη εδώ και μήνες. Η πρόσφατη επαγγελματική της εμπειρία ήταν όταν δούλεψε για ένα μήνα και ποτέ δεν πληρώθηκε. Καθίσαμε γύρω από το τραπέζι και όταν με ρώτησαν "τι νέα;" ντράπηκα να απαντήσω. Τι να τους πω; Ότι μας αύξησαν το ωράριο για 2 ώρες;

Γύρισα σπίτι και προσπαθούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν. Μήπως είναι μια μορφή απόλυτα εγωκεντρικού, συντεχνιακού πνεύματος η αντίθεση στην αύξηση του ωραρίου; Σε μια χώρα που βουλιάζει στην ανεργία και στην ανέχεια, πόσο σημαντικό είναι το εάν οι εκπαιδευτικοί της θα εργάζονται 2 ώρες παραπάνω την εβδομάδα; Εάν με αυτό τον τρόπο καταφέρουμε να εξοικονομήσουμε έστω και λίγα κεφάλαια, δεν θα είναι κέρδος για το τόπο; Δεν πρέπει κι εγώ να κάνω κάποια θυσία(ακόμη μία), μικρή σε σχέση με τη θυσία που έχουν υποστεί οι χιλιάδες απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα;

Έστριψα τσιγάρο και οι ώρες περνούσαν. Άφησα στην άκρη όλα τα επιχειρήματα "εσωτερικής χρήσης"(για το ωράριο του έλληνα εκπαιδευτικού που είναι το μέσο ευρωπαϊκό, για την εργασιακή εξόντωση που συνιστά ένα τέτοιο ωράριο κ.α.). Ήξερα ότι τίποτα από αυτά δεν ακούγεται πιστευτό σε όποιον δεν έχει μπει σε μια σύγχρονη σχολική αίθουσα. Σε μια χώρα που έχει μετατραπεί σε εργασιακή Βαγδάτη, λίγο ακόμη αίμα στην αρένα δεν συγκινεί κανέναν.

Όμως οι απολύσεις; Οι υποχρεωτικές μετακινήσεις και μεταθέσεις εάν δεν συγκεντρώνεις το 75% των ωρών σου εντός; 10.000 θέσεις που θα περισσέψουν, 10.000 ακόμη άνεργοι; Ας λένε οι οικονομολόγοι ότι για κάθε εργαζόμενο που απολύεται στο δημόσιο τομέα , απολύονται στη συνέχεια 2 στον ιδιωτικό. Και πόσες χιλιάδες "υπεράριθμοι", με μια βαλίτσα στο χέρι να περιδιαβαίνουν την επικράτεια, στη μεταμοντέρνα εκδοχή του "χωρίς οικογένεια"; Όχι , ούτε αυτό είναι αρκετό. Κανένα δάκρυ για τον εκπαιδευτικό με λίγα χρόνια προϋπηρεσίας. Για συναισθηματισμούς είμαστε τώρα; Εδώ καταρρέει το σύμπαν!

Το πρωί μου τηλεφώνησε ένας συνάδελφος. " Έχω 26 χρόνια. Γλυτώνω, μάλλον, τις υποχρεωτικές μεταθέσεις. Με βάζουν όμως να κάνω 20 ώρες. Δεν με νοιάζει εάν θα αντέξω μέχρι τα 65. Με τις συντάξεις βλέπεις τι γίνεται. Τους μαθητές δεν τους σκέφτονται;"

Όμως τα έχουν σκεφτεί όλα. Όταν δε θα μπορεί να διδάξει ο "παλιότερος" εκπαιδευτικός , τσακισμένος από ένα αντιπαιδαγωγικό ωράριο, μέσα σε αντιπαιδαγωγικά συγχωνευμένα τμήματα ,θα αξιολογείται. Και αφού θα κρίνεται ακατάλληλος...θα απολύεται. Τέρμα το σχολείο της εξασφαλισμένης εργασίας. Ανταγωνισμός, κανιβαλισμός και μεσαίωνας. Πως αλλιώς θα διαχειριστούν 1, 5 εκ. ανέργους. Είναι τυχαία άραγε η ανακοίνωση ότι για τους 15.000 που θα απολυθούν ,θα προσληφθούν άλλες 15.000;

Όμως αυτό σημαίνει καπιταλισμός, θα μου πει ο παλαιολιθικός φίλος μου. Ο θάνατός σου , η ζωή μου και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Όμως δεν μπορεί να είναι όλα αυτά μονόδρομος. Δε γίνεται. Πρέπει να ξεκινήσω από τώρα να μιλώ. Να εξηγήσω στο συνάδελφο ότι εάν συνεχίσει να "ελπίζει ότι θα τη βολέψει ατομικά" θα δει το μικρόκοσμό του να διαλύεται ολοένα και περισσότερο. Να εξηγήσω στο γονιό ότι αυτό το σχολείο θα ιδιωτικοποιηθεί. Και τότε θα του ζητήσουν να πληρώνει. Ότι τα παιδιά του δε θα μορφώνονται εξ ίσου , ούτε καν τυπικά, με τα τέκνα των βορείων προαστίων. Φτωχά σχολεία σε φτωχές γειτονιές θα παράγουν μαθητές χωρίς μόρφωση και χωρίς μέλλον. Θα πρέπει να μιλήσω στην κοινωνία. Και να της πω ότι ένα σχολείο που βασιλεύει η ανασφάλεια, ο φόβος , η ρουφιανιά, ο ραγιαδισμός δεν είναι ένα σχολείο που φωτίζει τον κόσμο. Πόσο ακόμη σκοτάδι θέλουν να σπείρουν;

Να μιλήσω με θάρρος. Χωρίς να ντραπώ. Να μιλήσω δυνατά. Να φωνάξω ότι οι δύο ή τέσσερις ώρες στο δικό μου ωράριο δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα. Είναι άλλο ένα καρφί στο Γολγοθά της παιδείας. Ότι δεν παλεύω για να βολευτώ. Παλεύω για τα τελευταία ίχνη παιδαγωγικής αξιοπρέπειας. Παλεύω για να είμαι δάσκαλος και όχι ανθρωποφύλακας.

Το απόγευμα θα πιώ ξανά καφέ με τους φίλους μου. Αλλά αυτή τη φορά δε θα ντραπώ, θα τους μιλήσω. Γιατί και η δική τους αγωνία και η δική μου, εάν δε βρούνε κοινό δρόμο να βαδίσουν, δε θα δικαιωθούν. Γιατί δεν υπάρχει πια συντεχνιακό αίτημα. Γιατί κάθε φορά που χτυπάει ένα σήμαντρο για οποιονδήποτε εργαζόμενο, χτυπάει για όλους.

*Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι εκπαιδευτικός και μέλος της Γραμματείας των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων.

 ***

 και ένα σχόλιο...

Είμαι μαζί σου φίλε μου, αλλά...
Όχι  φίλε μου να μην ντραπείς...
 Να φωνάξεις : "ότι οι δύο ή τέσσερις ώρες στο δικό σου ωράριο δεν είναι μόνο δικό σου πρόβλημα. Είναι άλλο ένα καρφί στο Γολγοθά της παιδείας. Ότι δεν παλεύεις για να βολευτείς. Παλεύεις για τα τελευταία ίχνη παιδαγωγικής αξιοπρέπειας. Παλεύεις για να είσαι δάσκαλος και όχι ανθρωποφύλακας". 
 Όλα αυτά και καλά και σωστά...Και σωστό (επίσης) ότι δεν μπορεί να υπάρχει κινητοποίηση που να μην πιέζει την κοινωνία ... Αντίθετα για να είναι επιτυχημένη πρέπει να φροντίζει να παίρνει τα λαϊκά στρώματα με το μέρος της.
 Αλλά, απεργία που θα φτάνει μέχρι τις πανελλαδικές; Σε μια περίοδο που ο γονιός στίβει τα «ούμπαλά» του για να πληρώνει μια κωλοπαιδεία (για την οποία προφανώς δεν φταις εσύ) ; 
 Που ο μαθητής συντρίβεται (διαβάζοντας) ανάμεσα στο "όνειρο" και στο άγχος για μια θέση στο πουθενά;
  Σε μια τέτοια περίοδο, έρχεσαι κι εσύ να του πεις πως "αποφάσισες" και γι αυτόν και για τα γνωστά (μέτωπα παιδείας κλπ). 
 Εξηγησέ του ρε φίλε μου τι συμβαίνει, και αποφάσισε μια μορφή αγώνα που -κατά βάση- θα μπορείς να τη "σηκώσεις"  πάνω σου. Πχ γέμιζε κάθε απόγευμα την Αθήνα "εργάτες που συμπαράσταση ζητάνε" και κάλεσέ τους κι αυτούς -γονείς και μαθητές- να αποφασίσουν...Κάλεσέ τους να συμμετέχουν και αυτοί. 
 Τί είπες; Πως αυτή η μορφή είναι δύσκολη έως ανεφάρμοστη; 
 ΟΚ λοιπόν, τότε σύρε τη γριά με το ζόρι απέναντι...Και μετά άσε τους φαηλο-κεδίκογλους να αλωνίζουν την αγορά...Τελικά τι έβγαλες τόσα χρόνια με αυτό το μόνιμο μότο "απεργία στις εξετάσεις»; 
 Πήρες τους βασικούς σου συμμάχους -γονείς και μαθητές - με το μέρος σου; 
Θυμίσου το 1988(;), μήπως στον αγώνα σου τότε, γέμιζε η ΟΜΟΝΟΙΑ και από γονείς και από μαθητές.
Ξέρω ότι δεν φταις ΕΣΥ που τώρα δεν γεμίζει, αλλά σαν δεν μπορούμε να βρούμε κάτι καινούριο, δεν ξαναζεσταίνουμε το ξυνισμένο παλιό. 
Δεν αρκεί η σύγχρονη χούντα να μην αναπαράγει τον κοινωνικό αυτοματισμό, θα πρέπει κι εμείς να μη της δίνουμε το δικαίωμα...
Ό,τι πάντως και να αποφασίστε έγώ θα είμαι στο πλευρό σας. Βοηθείστε με όμως ώστε η δουλειά μου (της συμπαράστασης} να είναι λιγότερο δύσκολη ...
 
Με δυο λόγια κάνετε τα προβλήματα της παιδείας είδηση, και όχι την κινητοποίησή σας…

Α.Ι.Μ