ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΙΧΤΙΡΙΖΟΝΤΕΣ

του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Από την Ιπποκράτους διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία, έστω κι αν ο Σαμαράς εξαντλεί την αντιρατσιστική υπομονή τους. Οι στρατηγοί και ο λοχαγός εκπρόσωπος τύπου της ΔΗΜΑΡ διακηρύσσουν ότι στηρίζουν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αλλά στηρίζουν κι εκείνους που το σιχτιρίζουν -μη γίνει και καμιά κόμπλα. Κι ο Σαμαράς διακηρύσσει ότι σιχτιρίζει το νομοσχέδιο αλλά στηρίζει τον υπουργό δικαιοσύνης και τους συμμάχους του που το στηρίζουν.

Όλα αυτά απαιτούν ένα Ντίνο Ηλιόπουλο -δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Μια ωραία ατμόσφαιρα απολύτως συμβατή με την κυβέρνηση ήθους, σοβαρότητας, ωριμότητας και ειλικρίνειας, η οποία ανέλαβε να μας μεταρρυθμίσει, να μας ξεσκονίσει, να μας εκσυγχρονίσει και να μας αναγεννήσει. Και να τώρα που συμπυκνώνονται όλες οι αρετές των εταίρων της σε μια έξοχη επίδειξη fair play. Πρώτα όλα τα αεροπλανικά κόλπα και ύστερα οι χειραψίες μπροστά στο κοινό -μην κλάψει κανείς τα λεφτά του.

Κάτι χάνουν βέβαια με όλα αυτά όσοι μαχαιρώθηκαν ή πρόκειται να μαχαιρωθούν από κάποιους ημίλευκους επειδή είναι μελαψοί και απο κάποιους πανόμοιους επειδή είναι διαφορετικοί. Κάτι χάνει και η άπορος κορασίς της δημοκρατίας από τα κουρέλια που της έχουν απομείνει. Κάτι χάνει το διαβόητο πολιτικό σύστημα στην αναβάθμιση του οποίου όλοι οι αθλούμενοι στις μπαγαμποντιές του είδους σε-στηρίζω-να-με σιχτιρίζεις και σε σιχτιρίζω-να-με-στηρίζεις ειδικεύονται. Και κάτι κερδίζουν οι μελανοχίτωνες που όλοι πολεμούν -στηρίζοντες και σιχτιρίζοντες.

Και τι μ' αυτό; Αρκεί το ωραίο ταξίδι και το ωραιότερο θέαμα. Να βλέπουν οι θεατές ότι δεν είναι οι όλοι οι πρωταγωνιστές ίδιοι κι όμοιοι -καθένας με τα ταλέντα και τις κορυφώσεις του. Ο Βενιζέλος σε αξιακή (από το αξία...) έξαρση και αισθητική διέγερση. Ο Κουβέλης σε μαρξιακή (από το Μαρξ...) ανάταση και δημαρχοντική οργή. Ο Σαμαράς σε τιτανική (από το τιτάνας) μνημόνευση και μεταξική πυγμή. Και όλοι μαζί στη μάχη του Καλού -σακατεύουμε συνεταιρικά τους Έλληνες και μετά σακατεύουμε χώρια τους μετανάστες.

Η διαπίστωση προκύπτει σχεδόν αυτόματα: Αυτό που λεγόταν ότι τους έλειπε, η κουλτούρα συνεργασίας, έχει επιτέλους αποκτηθεί. Κλειδώνω, αμπαρώνω κι ο κλέφτης είναι μέσα. Τώρα, σε πλήρη φόρμα, περιμένουν ο καθένας το δικό του χειροκρότημα. Από μας, πάρτε να 'χετε...

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Τετάρτη 29 Μαίου 2013