Παράδοξο παραλήρημα

Εσύ....

Το τρεχούμενο νερό

που στο πέρασμά του αυτοκαθάρεται,

η λίμνη με τα νούφαρα.

Η φωνή η άφωνη, η παράφωνη.

Η μουσική που βγάζουν

τα δυο ηχεία -τα μάτια σου-

φτιαγμένα από ξύλο τριανταφυλλιάς.

Το σμίξιμο στον αέρα της καρδερίνας.

Η πυγολαμπίδα

που κατεβάζει τ΄ άστρα ανάμεσα στις λόχνες και τα βουτίμια.

Ο γρύλλος και το τριζόνι

Τρι-τρι-τρι και τρι και τρι

στις αμπολές πλάι στις γράνες

που χωρίζουν τα φορτωμένα αμπέλια.

 

Εσύ...

 

Το αντιφέγγισμα του φεγγαριού

μέσα στο πηγάδι,

στην απόκοσμη βυθισμένη ηρεμία του νερού.

Το τρίξιμο του μαγκανοπήγαδου

και το «αχ» της ηδονής σαν το νερό σου χαϊδεύει το λαρύγγι.

Το αρτεσιανό ύδωρ

που στην αχλύ του ορίζοντα του γιανιτσιώτικου κάμπου

Χορεύει τις συλφίδες του Σοπέν.

Τα πνιγηρά καυτά και ιδρωμένα

Αυγουστιάτικα μεσημέρια

Με τη θλίψη της απουσίας.

Η Άνοιξη, το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας

Και ο Βιβάλντι ο αινιγματικός.

Η Σεχραζάτ,

η kleine Nachtmusik,

η Σονάτα στο Σεληνόφως

και η Παθητική του Τσαϊκόφσκι,

οι έξι μικρές λαϊκές ζωγραφιές

και η Αρχόντισσα του Τσιτσάνη.

Το «ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη».

Το χιτζάζ και το νιαβέντι

ΑΜ