Ποιος Τσάβες; Ο Πρετεντέρης...

Όταν ο θεματοφύλακας της εγχώριας "δημοκρατίας" των επιθέσεων ΜΑΤ σε σχολεία, στρέφει την πένα του εναντίον των απανταχού "καταπιεστών"...

Το έργο του Τσάβες στη Βενεζουέλα καθώς και όσους το υπερασπίστηκαν ή εμπνεύστηκαν από αυτό παγκοσμίως προσπαθεί να αποδομήσει με σημερινό του άρθρο στην εφημερίδα "Τα Νέα", ο απίθανος Γιάννης Πρετεντέρης. Γνωστός για τις "δημοκρατικές" του ευαισθησίες από τους αγώνες του στο πλευρό των μνημονιακών κυβερνήσεων των τελευταίων τριών ετών -κυβερνήσεις φημισμένες για το σεβασμό που έχουν δείξει τόσο στη λαϊκή εντολή, όσο και στις επιταγές του Συντάγματος-, ο άνθρωπος που, μεταξύ άλλων, έχει χαρακτηρίσει τις εκλογές "παρακινδυνευμένη" επιλογή, εγκαλεί τον Ούγκο Τσάβες για αντιδημοκρατικότητα. Ας δούμε όμως τα επιχειρήματα του "δημοκράτη" ένα-ένα:

“Ο Τσάβες ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με ένα διπλό αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992 για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή…»

Το 1988 ο πρόεδρος Κάρλος Αντρες Περεζ έφερε το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα στην Βενεζουέλα. Οι κοινωνικές συνέπειες ήταν τρομακτικές.  Η απελευθέρωση της τιμής του πετρελαίου προκάλεσε κοινωνική κρίση. Η εξέγερση που ακολούθησε υπολογίζεται ότι είχε ως αποτέλεσμα 500 έως 3000 νεκρούς και την επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έγινε η απόπειρα πραξικοπήματος του Τσάβες το 1992. Το 1994 ο επόμενος πρόεδρος Ραφαέλ Καλντέρα με την εκλογή του έδωσε στον Τσάβες αμνηστία. Ο Τσάβες ανασυγκρότησε το κόμμα του και κέρδισε τις επόμενες εκλογές του 1998, όπου σημειώθηκε η μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων 40 χρόνων.

«Ο Τσάβες δεν ήταν δημοκράτης»

Ο Τσάβες εξελέγη τρεις φορές πρόεδρος της Βενεζουέλας με ξεκάθαρες εκλογικές νίκες και διαδικασίες που δεν αμφισβητήθηκαν.  Όλες οι θεσμικές αλλαγές τις οποίες προώθησε, επικυρώθηκαν μέσω δημοψηφισμάτων -κέρδισε τα τέσσερα από τα πέντε που διεξήγαγε. Επιπλέον, βγήκε νικητής σε όλες τις βουλευτικές και περιφερειακές εκλογές που διενεργήθηκαν -συνολικά δέκα- κατά τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας. Διακήρυσσε πάντοτε την άποψη ότι οι κοινωνικές αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο με δημοκρατικό τρόπο και παρέμεινε πιστός στην άποψη αυτή. 

Οι «δημοκράτες» αντίπαλοί του οργάνωσαν εναντίον του ένα πραξικόπημα, το οποίο κατέρρευσε όταν βρέθηκε αντιμέτωπο με μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση. Πριν από την κατάρρευση το πραξικόπημα είχε χαιρετηθεί από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Υπάρχουν ενδείξεις και για άλλες απόπειρες πραξικοπήματος, ενώ συντηρητικοί διαμορφωτές γνώμης στις ΗΠΑ είχαν ζητήσει ανοιχτά την δολοφονία του, παρομοιάζοντάς τον με τον Χίτλερ.  Ο ίδιος αλλά και ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας έχουν εκφράσει υπόνοιες ότι η ασθένεια του Τσάβες έχει προκληθεί από εχθρικές μυστικές υπηρεσίες. 

Ο Τσάβες ήρθε σε συστηματική σύγκρουση με τα πολυεθνικά συμφέροντα, και τους εκφραστές τους μέσα στην χώρα του. Η μεγάλη σύγκρουση έγινε γύρω από τα ιδιωτικά ΜΜΕ τα οποία βρισκόντουσαν στα χέρια των αντιπάλων του. Το γεγονός αυτό το εκμεταλλεύονται οι αντίπαλοί του προκειμένου να τον κατηγορήσουν για φίμωση της ελεύθερης έκφρασης και της μαχόμενης δημοσιογραφίας.  Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σύγκρουση, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται το ποιος θα ελέγχει τους παραγωγικούς όρους της Βενεζουέλας. Η ίδια η χώρα, ή οι πολυεθνικές μέσω των ντόπιων πολιτικών τους συμμάχων.      

Τέλος ο Τσάβες έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο σε μια ευρύτερη πολιτική και οικονομική στροφή, η οποία σημειώνεται τα τελευταία χρόνια σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική. Αυτό αδυνάτισε σημαντικά την οικονομική επικυριαρχία των ΗΠΑ στην περιοχή, και προώθησε μια νέα αντίληψη για την ανάπτυξη και την αναδιανομή του πλούτου, έξω από τα κατεστημένα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού.    

«Η Βενεζουέλα του Τσάβες βυθίστηκε στην διαφθορά, τη βία και την εγκληματικότητα.»

Προφανώς οι κοινωνικές ανισότητες και οι αντιφάσεις στην Βενεζουέλα δεν έχουν εξαλειφθεί. Όμως αυτό το οποίο χρεώνουν στον Τσάβες οι επικριτές του είναι το ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα, στην βάση του οποίου βρίσκεται η αναδιανομή της γης, τα κοινωνικά προγράμματα στέγασης, μόρφωσης περίθαλψης και παιδείας  για τους φτωχούς και αποκλεισμένους, τα προγράμματα κοινωνικής οικονομίας. Ακόμα ο Τσάβες ήταν ένας από τους ηγέτες που αντιπαρατέθηκαν ανοιχτά με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να χαρακτηρισθεί εχθρός της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. ΟΙ ιδεολογικοί του αντίπαλοι κατηγορούν τον Τσάβες ότι δεν εξάλειψε πλήρως τα κοινωνικά προβλήματα της Βενεζουέλας, την ίδια στιγμή που ανέχονται πολύ σοβαρότερες κοινωνικές κρίσεις σε φιλικές προς τις ΗΠΑ και τις «αγορές» χώρες, όπως η Κολομβία. Στον πυρήνα της λογικής αυτής βρίσκεται η άποψη ότι όποιος είναι εναντίον του παγκόσμιου συστήματος των αγορών είναι αντιδημοκράτης και λαϊκιστής, ενώ όποιος είναι υπέρ, δεν έχει να απολογηθεί για τίποτα.   

Και για κερασάκι η θέση ότι οι εγχώριοι υποστηρικτές του Τσάβες είναι εξ ίσου επικίνδυνοι για την δημοκρατία: «Όποιος αποδέχεται το βασικό αξιακό και ιδεολογικό πλαίσιο της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν μπορεί να αισθάνεται όχι μόνο συγγενής αλλά ούτε καν συνοδοιπόρος με τέτοια καθεστώτα». 

Εδώ λοιπόν βρίσκεται η βασική θέση που εκφράζεται από τους καθεστωτικούς διαμορφωτές άποψης. Η αριστερά είναι «σύγχρονη και ευρωπαϊκή» μόνο αν αποδέχεται το σύστημα των αγορών και την κυριαρχία του.  Και κατ'  επέκταση, ειδικά στην Ελλάδα, το Μνημόνιο ως αναγκαιότητα. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση η αριστερά είναι λαϊκιστική. Και αν συγκρουστεί με τον νεοφιλελευθερισμό και σημειώσει νίκες, τότε είναι και αντιδημοκρατική. Πρόκειται για την αντίληψη που επιχειρεί να ταυτίσει την δημοκρατία με τον μνημονιακό χώρο και η οποία εκφράζεται και με άλλους τρόπους, όπως τη «θεωρία των δύο άκρων». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει στην κηδεία του Τσάβες, όπου θα βρίσκεται όλο το τμήμα του πλανήτη που με τον έναν η τον άλλο τρόπο αμφισβητεί την τυφλή υποταγή των κοινωνιών στον νεοφιλελευθερισμό.

Αλλά τι να λέμε στον άνθρωπο που πρώτος έσπευσε να χαρακτηρίσει την εκλογική νίκη της ΝΔ με 28%, ως ένα "ξεκάθαρο και σαφές αποτέλεσμα". Αλήθεια, κ. Πρετεντέρη, ξέρετε αν ο Τσάβες πήρε ποτέ σε προεδρικές κάτω από 50%; 

* Αναδημοσίευση σκίτσου από το "Ποντίκι"